ARAŞTIRMA
KRONİK HEPATİT C TEDAVİSİNDE RİBAVİRİN İLE BİRLİKTE KULLANILMAKTA OLAN KLASİK İNTERFERON VEYA PEGİLE İNTERFERONUN ETKİNLİĞİ VE İLACA BAĞLI YAN ETKİLERİ AÇISINDAN KARŞILAŞTIRILMASI
Habip Gedik, Ahmet Uludağ, Mehmet Yahyaoğlu, Cüneyt Müderrisoğlu, Muzaffer Fincancı
ÖZET
Bu çalışmada; kronik hepatit C’li hastaların tedavisinde kullanılmakta olan konvansiyonel interferon alfa 2a veya 2b + ribavirin kombinasyonu ile pegile (polietilen glikol ilaveli) interferon alfa 2a veya 2b + ribavirin kombinasyonlarının etkinlikleri ve ilaca bağlı yan etkileri açısından karşılaştırılması amaçlanmıştır.
Kronik hepatit C tanısı konulan ve kronik hepatit konseyi tarafından tedavi almasına karar verilen 98 naif hastadan 56’sına klasik interferon alfa 2b veya 2a (3 MU subkutan, haftada üç gün) + ribavirin, ikinci tedavi grubundaki 42’sine ise, 52 hafta pegile interferon alfa 2b (1,5 µg/kg haftada tek doz ,subkutan) veya pegile interferon alfa- 2a (135 µg veya 180 µg haftada tek doz subkutan) + ribavirin tedavisi verilmiştir. Klasik interferon grubunun tedavi öncesi ALT değerleri 79,05 ± 53,82 IU, Knodell skorları 8,5 ± 3,20, fibrozis skorları 1,75 ± 1,16, genotip dağılımları genotip 1: %91, genotip 3a: %9 bulunmuştur. Pegile interferon grubunun tedavi öncesi ALT değerleri 106,5 ± 79,55 IU, Knodell skorları 9,51 ± 3,25, fibrozis skorları 2 ± 1,31, genotip dağılımları genotip 1: %82, genotip 3a: %10, genotip 1+4: %8 bulunmuştur. İki grup arasında tedavi öncesi yaş, cinsiyet, ALT, Knodell skoru, fibrozis skoru, genotip dağılımları açısından benzer bulunmuştur (p> 0,05). Tedavi sonu ALT normalizasyonu klasik interferon grubunda %89, pegile interferon grubunda %78 bulunmuş olup iki grup arasında anlamlı fark tespit edilmiştir (p: 0,034); kalıcı virolojik yanıt oranı klasik interferon grubunda %63, pegile interferon grubunda %73 ve tedavi sonu relaps oranı her iki grupta %17 elde edilmiş olup, iki grup arasında her iki değer açısından istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmamıştır (p> 0,05). Tedavi öncesi-sonrası Knodell skorunda ?2 azalma klasik interferon grubunda %56, pegile interferon grubunda %51, tedavi öncesi-sonrası fibrozis skorunda ?1 azalma %16 - %12 bulunmuş, ancak iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark tespit edilmemiştir ( p> 0,05). Yan etki profili açısından klasik interferon grubu pegile interferon grubu ile karşılaştırıldığında; klasik interferon grubunun %92’sinde, pegile interferon grubunun %97’sinde yan etki gelişmiştir, iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmamıştır (p> 0,05). En sık yan etki her iki grupta asteni olarak tespit edilmiştir. Klasik interferon grubunda dört hastada, pegile interferon grubunda ise beş hastada tedavinin kesilmesine gerek duyulmuştur.
Sonuç olarak; her iki gruptaki hastaların tamamına yakını HCV genotip 1 ile infekte olmasına rağmen, hem klasik interferon grubunda hem de pegile inteferon grubunda kalıcı virolojik yanıt oranları yapılmış çalışmalarda elde edilen sonuçlarla karşılaştırıldığında yüksek bulunmuştur. Pegile interferonun etkinlik ve ilaca bağlı yan etkiler açısından klasik interferona üstünlüğü olmadığı tespit edilmiştir. Hastaların tamamına yakınında yan etki görülmesine rağmen, genellikle yan etkiler tedaviyi kesecek kadar şiddetli olmamıştır.
Anahtar Kelimeler: Kronik Hepatit C, pegile interferon, interferon alfa-2b ve 2a, konvansiyonel interferon alfa 2a ve 2 b, tedavi etkinliği, yan etki oranı Nobel Med 2008; 4(2): 19-25
THE EFFICACY OF CONVENTIONAL INTERFERON OR PEGYLATED INTERFERON IN COMBINATION WITH RIBAVIRIN IN TREATMENT OF CHRONIC HEPATITIS C AND A COMPARISON STUDY FOR ADVERS FFECTS RELATED TO TREATMENTS.
ABSTRACT
The efficacy and adverse events of standard interferon (alpha 2a or 2b) plus ribavirin versus pegylated interferon (alpha 2a or 2b) plus ribavirin in the treatment of Chronic Hepatitis C.
In this study the efficacy and adverse events of standard interferon alpha 2a (or 2b) plus ribavirin versus pegylated interferon alpha 2a (or 2b) plus ribavirin was evaluated in patients with chronic hepatitis C. A total of 98 naive patients with biopsy proven chronic hepatitis, elevated ALT levels, and positive HCV-RNA were enrolled. Fifty–six patients received standard interferon alpha 2a or 2b ( 3 MIU tiw) plus ribavirin for 52 weeks ( Group A) and 42 patients received pegylated interferon alpha-2b (1.5 µg/kg subcutaneously weekly ) or pegylated interferon alpha-2a (135 µg or 180 µg subcutaneously weekly) plus ribavirin for 52 weeks ( Group B). Baseline ALT levels were 79.05 ± 53.82 IU in group A; 106.5 ± 79.55 IU in group B, and fibrosis scores were 1.75 ± 1.16 in group A; 2 ± 1.31 in group B. In Group A genotype 1 was 91%; genotype 3a was 9% and in group B genotype 1 was 82%; genotype 3a was 10% and genotype 1+4 was 8% . End of treatment biochemical response was different between 89% in Group A and 78% in group B significantly (p: 0.038) , sustained virologic response was similar as 63% in group A and 73% in group B, and similar relapse rates of 17% in both groups
( p> 0.05). The percentages of adverse events were 92% and 97%, respectively ( p> 0.05).
The most common adverse event was asthenia. Standard interferon plus ribavirin was discontinued in 4 of 56; peginterferon plus ribavirin was discontinued in 5 of 42 (p> 0.05).
In conclusion, both combination therapeutic regimens reach more cure rates in the treatment of Chronic Hepatitis C compared with the others studies with less infected by HCV genotype-1 species. No significant difference on efficacy and adverse events between the two treatment schedules was observed in this study ( p> 0.05). Almost all of patients suffered from side-effects of drugs but they generally tolerated without interruption.
Keywords: Chronic hepatitis C, standard interferon alpha 2a or 2b, pegylated interferon alpha-2a or 2b, biochemical response, sustained virologic response, adverse effects.
Nobel Med 2008; 4(2): 19-25
Makalenin PDF formatındaki tam metin versiyonu için buraya tıklayınız.